Każdy zwiedzający ma możliwość odkrycia nowego wymiaru własnego jestestwa w kontemplacyjnej, czystej i abstrakcyjnej rzeczywistości. Tytuł pracy odnosi się do naturalnego fenomenu świetlnego, możliwego do zaobserwowania wokół słońca lub księżyca. Pierwsze wzmianki o efekcie halo pochodzą z „Oficjalnej historii Dynastii Chin Shu” z 637 roku, gdzie znaleźć można techniczne określenia dla 26 różnych rodzajów tego zjawiska. Podczas interakcji z pracą Hałatek, miejsce ciała niebieskiego może zająć każdy zwiedzający, który wejdzie w środek instalacji, stając się przy tym jej częścią.
Praca zainspirowana została doznaniem, którego artystka doświadczyła podczas modlitwy wstawienniczej. Hałatek w swoich pracach skupia się bowiem na zaangażowaniu ludzkiej percepcji w odkrywanie nowych wymiarów istnienia, które często pozostają na skraju realnego poznania i balansują na granicy widzialnego i niewidzialnego. Halo skupia się więc na człowieku i jego wewnętrznym potencjale.
Karolina Hałatek jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych i University of the Arts w Londonie, uczyła się też na berlińskim Universität der Künste. Przy realizacji swoich prac często współpracuje z inżynierami, technologami i naukowcami zajmującymi się teorią strun (Roger Penrose, Leonard Susskind). W swoich formalnie oszczędnych instalacjach wykorzystuje takie materiały jak neon, światło LED, szkło, lustra. Swym dziełom artystka nadaje symbolikę odnoszącą się do percepcji, sposobów funkcjonowania umysłu oraz zagadnień ontologicznych.
