Twórca "Playboya" to ikona Ameryki. Hugh Hefner przyczynił się do rewolucji seksualnej i walczył o wolność prasy
28-09-2017
Hugh Hefner, ABC Television – eBayfrontback, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=37841700
Hefner zmarł w wieku 91 lat w słynnym Playboy Mansion
W 1953 roku ukazało się pierwsze wydanie magazynu „Playboy”. Tuż po wojennej depresji, w której pogrążony był cały świat, nagość w przestrzeni publicznej wywołała przede wszystkim szok. Była jednym z przejawów wyswobodzenia i oddechu po latach uciemiężenia, stając się wkrótce silnym argumentem mediów w walce o prawo do życia i wolność słowa.
/tekst: Karolina Brodowska/
Stany Zjednoczone to pierwszy kraj na świecie, w którym przyjęto konstytucję. Już w 1791 roku tak zwana Karta Praw – czyli pierwsze dziesięć poprawek do konstytucji – zawierała gwarancję, że kongres nie wprowadzi praw ograniczających wolność słowa lub druku. To właśnie Stany Zjednoczone są kolebką walki o wolność prasy.
Prekursorami tych działań stali się między innymi Hugh Hefner i Larry Flynt, choć każdym z nich kierowały inne pobudki. „Playboy” był ważnym głosem rewolucji seksualnej, zaś wydany dwadzieścia lat później „Hustler” poszedł o krok dalej, odwołując się do prostych męskich instynktów w świecie, w którym kobiety zaczęły stawiać mężczyznom zbyt wysokie wymagania.
Hugh Hefner urodził się 9 kwietnia 1926 roku w Chicago. Już w czasach liceum założył gazetkę szkolną, przejawiając tym samym dryg do dziennikarstwa. Ukończył studia psychologiczne, po których kontynuował badania nad seksualnością prowadzone przez Alfreda Kinseya – autora przełomu kulturowego, który doprowadził do rewolucji seksualnej w Ameryce w latach 60. W 1948 roku Kinsey wydał książkę, w której opublikował efekty swoich badań nad praktykami seksualnymi (przedmałżeńskimi, małżeńskimi, homoseksualnymi, masturbacją). Wynikało z nich, że osiemdziesiąt sześć procent dorosłych żyje w sprzeczności z kodeksem obyczajowym. Choć po latach Kinseya posądzono o manipulację, a część jego wniosków podważono, dały one początek wydarzeniom, które wpłynęły na powszechne postrzeganie seksualności i sprowokowały ludzi do działania na rzecz seksualnego wyzwolenia.
American Icon and Playboy Founder, Hugh M. Hefner passed away today. He was 91.#RIPHefpic.twitter.com/tCLa2iNXa4
W latach 50. Hefner pracował najpierw jako autor komiksów, a następnie copywriter w „Esquire”, aż postanowił założyć własny magazyn. „Playboy” pojawił się na rynku w grudniu 1953 roku. Wydania nie opatrzono numerem, ponieważ Hefner nie był pewien, czy uda mu się kontynuować pracę. Na okładce pojawiła się ówczesna gwiazda kina Marilyn Monroe w odsłonie, jakiej nikt się nie spodziewał. Zdjęcia pierwotnie wykonano do kalendarza. „Playboy” sprzedał się w ponad pięćdziesięciu tysiącach egzemplarzy. Wszystko za sprawą wygiętego w seksownej pozie ciała, ponętnie rozchylonych ust i zamkniętych oczu.
Oczywiście nie trzeba było długo czekać, by podniosły się głosy, że „Playboy” to jedynie tania pornografia. W odpowiedzi na to Hefner wprowadził do magazynu teksty i wywiady z uznanymi artystami, muzykami, filmowcami, a także dziennikarzami czy politykami (również prawicowymi). Zaprezentował ciało jako kolejną formę wyrazu, równie piękną co mądre słowa. Jeśli nie piękniejszą.
Złota era Hugh Hefnera przypadła na lata 60. Magazyn coraz lepiej się sprzedawał, a jego twórca otworzył sieć prywatnych klubów dla śmietanki towarzyskiej, w której nie obowiązywała segregacja rasowa obecna poza jej murami. Hefner szybko stał się charyzmatycznym i przede wszystkim działającym na masową skalę orędownikiem rewolucji. Kobieta „Playboya” była wyzwolona. Nie kryła się ze swoją seksualnością i sama decydowała o tym, co z nią zrobi. Na przestrzeni lat na okładce „Playboya” pojawiło się mnóstwo ikonicznych postaci i gwiazd – w tym Madonna, Kate Moss, Jenny McCarthy, Naomi Campbell, Cindy Crawford, Drew Barrymore, Nancy Sinatra czy Pamela Anderson.
W 1964 roku Hefner powołał do życia Fundację Playboya, która wspiera działania mające na celu ochronę podstawowych praw i wolności jednostki oraz wolność prasy. Credo fundacji opiera się na tak zwanej Playboy Philosophy. Mówi ona, że podstawą progresu jest możliwość swobodnej wymiany myśli i koncepcji oraz otwarte kanały komunikacji – nieważne, czy jeden pomysł będzie lepszy od drugiego, inny zaś nieobyczajny czy nawet perwersyjny – istotna jest możliwość wyboru najlepszej z opcji.
Hefner prowokował całym sobą. Na co dzień można go było spotkać w eleganckim smokingu i z fajką w ustach, zawsze w otoczeniu sław, bogaczy i oczywiście pięknych kobiet. Walczył o wolność prasy i jakkolwiek na to nie spojrzeć – wygrał. Zwracał na siebie uwagę, ale szły za nią realne działania na rzecz poprawy systemu i edukacji seksualnej.
W Polsce misji Hefnera podjął się Tomasz Raczek, pierwszy redaktor naczelny polskiej edycji „Playboya”, któremu udało się stworzyć pierwszoligowy magazyn dla mężczyzn, choć sam jest homoseksualistą. Od czasu powstania w 1992 roku w periodyku regularnie pojawiały się wywiady z intelektualistami, dzieła uznanych na polskim i światowym rynku artystów, między innymi Waleriana Borowczyka, Stanisława Lema, Edwarda Dwurnika czy Andrzeja Pągowskiego – nie reprodukcje, a prace powstałe specjalnie dla „Playboya”. Jak mówi Raczek: „Moim założeniem było przede wszystkim utrzymywanie jak najwyższego poziomu artystycznego publikacji, a zarazem stworzenie najlepszej ze wszystkich edycji na całym świecie. Wyzwanie było o tyle większe, że podjąłem się tworzenia magazynu skierowanego do mężczyzn, będąc gejem i to w czasach, gdy nie było to popularne. Tworzenie »Playboya« było moją drogą do coming outu”. Raczek osiągnął zamierzony cel – Hugh Hefner osobiście pogratulował mu stworzenia najlepszego na świecie wydania „Playboya”.
/Pełną wersję tekstu "Hustlerzy mediów" znajdziecie w 88. numerze K MAG/
