12 znakomitych filmów z niesymulowanymi scenami seksu

Autor: KB

23-09-2025

12 znakomitych filmów z niesymulowanymi scenami seksu

fot. kadr z filmu „Nieodwracalne”, mat. prasowe

Zanim na planach zdjęciowych pojawili się koordynatorzy intymności dbający o bezpieczny i komfortowy sposób realizowania scen bliskości, filmowcy byli zdani na siebie. Czym to owocowało? Raz lepszym, innym razem gorszym efektem. Często sceny seksu symulowano, co wprawne oko widza prędko wychwyciło, kiedy indziej twórcy „szli na całość”, a aktorzy faktycznie oddawali się sobie na ekranie. Realizmu nie da się zastąpić, choć niektórzy faktycznie robili to lepiej.

Dwanaście wyjątkowych filmów, które odważyły się przekroczyć konwencjonalne granice kinematografii, prezentując prawdziwą seksualność. Nie są to jednak wyłącznie skandalizujące czy prowokacyjne produkcje, każdy z tych filmów wnosi coś więcej – od głębokiego wglądu psychologicznego po artystyczne wizje miłości. I chociaż ten temat może budzić kontrowersje, nie da się zaprzeczyć, że w odpowiednich rękach, staje się on narzędziem do głębokiego eksplorowania ludzkiej psychiki, relacji i emocji.

1/13

Romans, reż. Catherine Breillat (1999)

„Romans” w reżyserii Catherine Breillat z 1999 roku jest uznawany za jedno z przełomowych dzieł kina arthouse’owego, jeśli chodzi o sceny niesymulowanego seksu. Francuska reżyserka obrała za bohaterkę kobietę o imieniu Maria (w tej roli Caroline Ducey), której partner niechętnie się z nią kocha. Dziewczyna postanawia więc szukać seksualnego spełnienia gdzie indziej. „Romans” to niejedyny film Breillat, w którym szczerość obrazu wystawiono na piedestał.

No Skin Off My Ass, reż. Bruce La Bruce (1991)

Debiutancki film Bruce’a La Bruce z 1991 roku, w jego reżyserii oraz z jego udziałem, jest uznawany za pioniera nurtu New Queer Cinema. Jak przyznał sam La Bruce, jego film to undergroundowy, punkowy remake „Ów chłodnego dnia w parku” Roberta Altmana, gdzie fryzjer zakochuje się w neonazistowskim skinheadzie do tego stopnia, że traci zainteresowanie włosami...

Pianistka, reż. Michael Haneke (2001)

Trudno oderwać wzrok od Isabelle Hupert. To aktorka wybitna, której nie brakuje klasy absolutnie w żadnej roli, również w „Pianistce”, gdzie jej bohaterka regularnie odwiedza sex shopy, podgląda kopulujące pary, masturbuje się i oddaje seksualnym uniesieniom. Wyjątkowy obraz Hanekego, warty obejrzenia niezależnie od pobudek.

Idioci, reż. Lars Von Trier (1998)

Mniej znany film twórcy „Antychrysta” i „Nimfomanki” zachęca widza do tego, aby dać upust swojemu „wewnętrznemu idiocie”. Jeśli natomiast wierzyć scenariuszowi, większość z naszych „idiotycznych” i pierwotnych pragnień zawiera w sobie elementy orgiastyczne. W przeciwności do mnogości nieudawanych scen seksu chociażby we wspomnianej „Nimfomance”, w „Idiotach” większość z nich jest symulowana. Poza jedną.

Skrajne żądze, reż. Apichatpong Weerasethakul (2002)

To pierwszy film tajskiego reżysera, który zdobył międzynarodowe uznanie. Opowiada o problemie imigranckim w Tajlandii, jednak nie odżegnuje się od wątków czysto ludzkich. W azjatyckim, dzikim, choć gdzieniegdzie sennym klimacie, erotyka jest parna, duszna, wciąga widza, oferując doznania, jakich próżno szukać po tej stronie globu.

Kieł, reż. Yorgos Lanthimos (2009)

Oryginalny grecki reżyser w swoim przełomowym dziele jedynie dotyka tematu niesymulowanego seksu, jednak robi to z właściwym sobie wyczuciem. W „Kle” pokazuje za jego pomocą, do jakich konsekwencji prowadzi dysfunkcja, izolacja oraz dyktatura w rodzinie.

Pasolini, reż. Abel Ferrara (2014)

Willem Dafoe w roli słynnego włoskiego reżysera, Pier Paolo Pasoliniego, autora filmów „Salò, czyli 120 dni Sodomy”, „Teoremat” czy „Dekameron”. W „Pasolinim” trudno byłoby uniknąć intensywności relacji oraz zbliżeń, jako że pierwowzór z pasją się im oddawał. Za kamerą Abel Ferrara, reżyser m.in. „Złego porucznika” czy „Padre Pio” z zeszłego roku.

Nieodwracalne, reż. Gaspar Noé (2002)

„Power couple” w życiu (wówczas) i na ekranie, czyli Monica Bellucci i Vincent Cassel. „Nieodwracalne” Gaspara Noézasłynęło jedną z najbardziej brutalnych scen gwałtu analnego, lecz to nie jedyne, co film oferuje w kwestii seksu. Nie wspominając o charakterystycznym i hipnotyzującym stylu filmowym francuskiego reżysera. To jedno z najbardziej skandalicznych dzieł docenionych na festiwalu w Cannes.

Shortbus, reż. John Cameron Mitchell (2006)

Główną bohaterką „Shortbus” z 2006 roku jest Sofia, psycholożka pomagająca swoim pacjentom w rozwiązywaniu problemów seksualnych. Co jednak ciekawe, sama nigdy nie przeżyła orgazmu, zawsze udając uniesienie przed swoim partnerem… Paul Dawson, odtwórca jednej z wiodących ról, tak opisał zabiegi reżysera: „[John] naładował rozpoczęcie filmu scenami seksu, by niejako złamać widownię, zszokować i przygotować na to, co nadejdzie”. Sam Dawson kilkukrotnie odgrywa sceny seksu oralnego na ekranie.

Nimfomanka, reż Lars von Trier (2013)

Dwuczęściowy dramat przedstawia historię Joe, kobiety uzależnionej od seksu, która opowiada swoje życie nieznajomemu mężczyźnie po tym, jak znajduje ją pobitą w zaułku. Film podzielony jest na rozdziały, każdy eksplorujący różne aspekty seksualności i uzależnienia. Von Trier łączy surowe, prowokacyjne sceny z filozoficznymi rozważaniami o naturze pożądania i ludzkiej kondycji. Obsada obejmuje Charlotte Gainsbourg, Stellan Skarsgård i Shia LaBeoufa. Film wywołał ogromne kontrowersje ze względu na graficzne przedstawienie seksu i przemocy. Krytycy byli podzieleni - jedni widzieli w nim głęboką refleksję nad ludzką seksualnością, inni oskarżali go o eksploatację i prowokację bez głębszego przesłania.

Ładowanie odtwarzacza...