Kiedy prawda jest cool. „Najgorszemu człowiekowi na świecie” życzymy Oscara [recenzja]

W gruncie rzeczy stosunkowo rzadko zdarzają się filmy, które współczesny dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestolatek może z czystym sumieniem skomentować słowami: „dokładnie tak jest!” i naprawdę się z nimi utożsamić. „Najgorszy człowiek na świecie” jest właśnie jednym z nich. I nawet fakt, że rozgrywa się on w bezpiecznej i przytulnej Norwegii, w której żyje się zupełnie inaczej niż w Polsce, nic w tej kwestii nie zmienia.